Fietstocht Panzano in Chianti - Castelvecchi - Volpaia
11.04.2024
Extract uit het reisverslag 2024 - Toscane
De laatste actieve dag van deze vakantie. Vanaf morgen beginnen we aan de rit terug naar huis. Maar eerst staat er nog een panoramische fietstocht op het programma. Na het ontbijt wachten we nog even af tot de zon het ‘ochtendgrijs’ heeft verdreven. Rond 9u30 zitten we op de fiets. Het meest vervelende stuk is de weg tussen Greve en Panzano omdat dit een drukke baan is. Maar vanaf Panzano slaan we rustige wegen in en gaat het grootste deel over grintwegen, de zogenaamde ‘stade bianci’ … en onze fietsen en fietszakken zullen dat geweten hebben, want dat brengt best wel wat stof met zich mee. Maar dat nemen we er graag bij, want het zijn relatief rustige wegen, met tal van mooie, panoramische uitzichten.
Picknicken doen we in het bergdorpje Volpaia, dat op dat moment niet alleen baadt in de zon, maar ook in de rust.
Na Volpaia, stijgt het nog even door, maar we bereiken al snel het hoogste punt van de tocht. Vanaf dan is het haast ‘non-stop’ dalen richting Greve in Chianti. We komen er op een perfect tijdstip aan om op het mooie dorpsplein van Greve nog een gebakje en een koffie mee te pikken :-). We besluiten hier straks nog eens terug te komen voor het avondeten … en dan zit deze reis er definitief op. Morgen plannen we vroeg te vertrekken en in de Elzas te overnachten. Op die manier zijn we (als alles goed loopt) zaterdag in de late namiddag terug thuis.
Wat te zeggen over deze reis? Vooreerst heeft de zon enorm deugd gedaan nadat we in België maanden aan een stuk alleen maar regen hebben gekend. Als wandelgebied is Toscane wat tegengevallen. Het is er vaak niet echt op voorzien voor wandelaars en zoals eerder vermeld in dit verslag liepen we soms op hekken rond wijngaarden, waardoor we niet verder konden, tenzij we die toch openden (en vanzelfsprekend terug sloten) … maar dat was dan toch met het gevoel dat we iets aan het doen waren wat niet hoort. Soms stond aan dergelijke hekken aangegeven dat je er als wandelaar door mocht, maar niet altijd. Wat de streek natuurlijk wel uniek maakt zijn de talrijke pittoreske dorpjes met vaak nog Middeleeuwse roots … en vanzelfsprekend het eten en de wijn! Wanneer we hier nog eens naar terug komen, zou het leuk zijn dat eens eind september, begin oktober te kunnen doen zodat we het door zon en beperkte regen getransformeerde landschap kunnen zien.
Vele van de typische Toscaanse foto’s zijn in die periode getrokken met de goudgele heuvelende landschappen. In het bijzonder is Val d’Orcia en de streek tussen Montepulciano en Montalcino dan ‘the place to be’.
Waar we geen antwoord op hebben gevonden is waar al het gras naartoe gaat van de hier toch wel talrijke weilanden (nog meer in de streek rond Val d’Orcia dan in de Chiantie-regio die meer bosrijk is). We hebben in die 14 dagen geen enkele koe zien grazen … alhoewel hier wel heel veel kaas en vleeswaren genuttigd worden. Het wordt dus allemaal van elders uit Italië ingevoerd … alhoewel hier dus wel heel wat grasland is en dus mogelijkheid voor veeteelt.
Wat we hier ook hebben geleerd is dat snelheidsaanwijzingen geen betekenis hebben. Je bent echt niet goed bezig om je daar aan te houden, neen echt, je houdt gewoon het verkeer op en maakt anderen zeer zenuwachtig wanneer je dat doet. Het gros van de regionale wegen in Toscane zelf zijn 2-vaksbanen, maar enorm bochtig waardoor er haast nooit stippellijnen als markering tussen de 2 rijrichtingen staan, maar zowat steeds volle lijnen. We hebben geleerd dat een volle lijn op de weg eerder een artistiek gegeven is, maar helemaal niks met verkeersreglementering te maken heeft. We zijn heel vaak een snelheidsbeperking van 40 km/u tegen gekomen . Wel, we hebben in combinatie met de volle lijnen op de weg geleerd dat die borden vermoedelijk betekenen: minstens 40 per uur rijden én gewoon voorbijsteken als je enigszins kan :-).
Een minpuntje en iets waar we ons meermaals aan hebben geërgerd zijn de brandhaarden die veelvuldig worden aangestoken op de velden met het snoeiafval van de olijfbomen. Soms hingen valleien daardoor helemaal in de rook. M’n gezond verstand zegt dat het toch mogelijk moet zijn dat – net zoals bij ons – het snoeiafval naar een containerpark of een centrale plek te brengen waar het wordt opgehaald voor compostering. Veel milieuvriendelijker. Maar dat was een klein minpuntje (maar wel opvallend, want dagelijks veelvuldig meegemaakt) van een verder geslaagde vakantie in Toscane. Ciao!